η συνέλευση

Ζούμε σε μια εξαιρετικά μακάβρια περίοδο. Ζούμε στην εποχή που τα αφεντικά και το κράτος τους κλωτσούν βίαια οποιοδήποτε στήριγμα είχε απομείνει όρθιο για τους από κάτω. Και το χειρότερο: ο εχθρός για να ξεπεράσει την κρίση του, έχει επιλέξει συνειδητά να περάσει πάνω απ’ τα κεφάλια μας, χωρίς μεσοβέζικες λύσεις. Έτσι απλά, ολοκληρωτικά.

Αυτή η επίθεση είναι επιτυχημένη, όσο το δικό μας στρατόπεδο ναρκώνεται με αυταπάτες. Και το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος όπου οι αυταπάτες αυτές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, και αναπαράγονται από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα. Η αυταπάτη ότι «μόνος μου θα την βγάλω καθαρή», είναι μια νάρκωση. Η αυταπάτη ότι «άμα στρωθείς και διαβάσεις, κάπως θα καβατζωθείς». Μια ακόμα νάρκωση. Η αυταπάτη ότι «με τους καθηγητές μας χέρι-χέρι θα δούμε προκοπή». Σε ζαλίζει και μόνο που το ακούς.

Αλλά υπάρχουν και άλλων ειδών αυταπάτες, προερχόμενες από μια παλιά διευθέτηση που καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. «Το φοιτητικό κίνημα θα νικήσει με όπλο στα χέρια του τις γενικές συνελεύσεις». Η καραμέλα αυτή, που βρίσκεται στα στόματα πολλών αριστερών φωστήρων, έχει αρχίσει να λιώνει. Γιατί ποιος μπορεί να μιλάει για «νίκες του φοιτητικού κινήματος» όταν στις σχολές κυριαρχεί η εντατικοποίηση των σπουδών, όταν σε αυτό εισβάλλουν εργολαβίες (με εργαζόμενους με μισθούς πείνας) και security; Με ποιον τρόπο μπορεί να θεωρηθεί «νίκη» οι έρευνες που διεξάγουν ανενόχλητοι οι καθηγητάδες για επιχειρήσεις και στρατό, χρησιμοποιώντας απλήρωτη εργασία φοιτητών; Πως μπορείς να μιλάς για «νίκες», σε ένα πανεπιστήμιο που μέρα-με-τη-μέρα κόβεται και ράβεται στα μέτρα των αφεντικών και του κράτους;

Η συνέλευση upside down προέκυψε σαν εξέλιξη ενός πειράματος για την παρέμβαση στα ιδρύματα, από τον οκτώβρη του 2013, μετά ως υποψιασμένη νεολαία με τη στήριξη από καταληψίες ν. γύζη και μετά ως project για την παρέμβαση στα ιδρύματα υποψιασμένη νεολαία με τη στήριξη από καταληψίες ν. γύζη.

Η συνέλευση upside down επιδιώκει να είναι μια συνέλευση «του καιρού της», αλλά και «κόντρα στον καιρό». Για αυτό το βέλος της κριτικής μας θα στοχεύσει πρυτάνεις, μεγαλοκαθηγητάδες, δαπίτες, παρατάξεις, φασίστες, ΜΜΕ, ΜΚΟ και όλους τους αφέντες των ζωών μας. Θα στοχεύσει, όμως, επίσης και τα πιο κανιβαλικά ένστικτα του φοιτητόκοσμου: καριερισμό, «ευγενή άμιλλα» (δηλ. λυσσαλέο ανταγωνισμό), ρατσισμό, σεξισμό και ότι άλλο βρούμε στο δρόμο μας. Έτσι, στον ολοκληρωτισμό που επελαύνει στο πανεπιστήμιο, οργανωνόμαστε χωρίς αρχηγούς, με τις δικές μας δυνάμεις, ο ένας δίπλα στον άλλο και ισότιμα. Αυτόνομα από ό,τι επιλέγει να αυτοαποκαλείται «φοιτητικό κίνημα» σε όλες τις εκφάνσεις του. Και όλα αυτά επειδή δεν ψηνόμαστε να φάμε τον ζόφο του πανεπιστημίου στα μούτρα. Για μας αυτό είναι αρκετό.